Беларускія рэкі і азёры не надакучваюць нашаму герою, бо іх імклівыя плыні праходзяць праз самае яго сэрца…
Будні вадалаза-выратавальніка Рамана Аляксеева
Не заўсёды лёс размаўляе з чалавекам шчыра і адкрыта. Часам, каб знайсці сваю сцежку ў жыцці, трэба крочыць не адзін кіламетр блытанымі пуцявінамі і… у рэшце рэшт знайсці правільны маршрут. Які прывядзе да шчасця, поспеху і душэўнай раўнавагі. Менавіта такім шляхам у прафесію прыйшоў герой чарговага выпуска праекта «Маладыя профі» — вадалаз Пячэрскай выратавальнай станцыі ТВВОД Раман Аляксееў.

Вада — яго стыхія. Каля яе наш герой праводзіць працоўныя будні, яе ж выбірае і для адпачынку. Лепшым спосабам расслабіцца пасля напружанага дня Раман лічыць плаванне.

Прафесійная сцежка
Першапачаткова хлопец для прафесійнай будучыні выбраў творчасць. Аднак прыродная сціпласць (неадступная спадарожніца стрыманай абаяльнасці), рашучасць і імкненне быць бліжэй да прыроды перасілілі і направілі жыццё маладога чалавека ў іншым кірунку.

Спачатку я вучыўся ў каледжы мастацтваў на рэжысёра. Але з гэтай прафесіяй не склалася. Усё дзяцінства я правёў на лецішчы, каля вады: плаваў, займаўся грэбляй. Хацелася паспрабаваць знайсці прафесію па душы, дзе была б магчымасць насалоджвацца прыродаю, ракою. І так атрымалася, што ўсе мае жаданні сышліся ў вадалазнай справе.

Знаёмства з ТВВОД у Рамана Аляксеева адбылося пяць год таму. Тады працу выратавальніка ў якасці занятку на перспектыву ён не разглядаў і хацеў проста адпачыць летам на моры і падзарабіць грошай.

Мне прапанавалі падпрацаваць летам выратавальнікам ў Анапе. Але для гэтага патрэбныя былі дакументы, якія б пацвярджалі маю кваліфікацыю. А дзе іх узяць? Параілі звярнуцца ў Таварыства выратавання на водах. Для праходжання стажыроўкі мяне накіравалі на Дняпроўскую выратавальную станцыю. Мне спадабалася, і ў Анапу я так і не даехаў. Зараз я працую вадалазам, а пачынаў, як і ўсе, з матроса-выратавальніка. Сядзеў на вахце, назіраў за пляжам. Пасля мне прапанавалі не сезонную, а сталую працу: вывучыцца вадалазнай справе і працаваць у ТВВОД. Так я і прыйшоў у прафесію.

Занятак не для кожнага
Раман Аляксееў ідэальным лічыць дзень, калі няма надзвычайных здарэнняў і добрае надвор’е. Але будні часам рыхтуюць для спецыяліста разнастайныя сюрпрызы. Спраўляцца з імі заўсёды гатовыя дапамагчы сталыя і мудрыя калегі. Маладым жа людзям наш герой раіць не кідацца з галавою ў новую цікавую справу, а найперш разважліва ацаніць свае сілы.

Я працую ў камандзе прафесіяналаў, якія мяне навучылі, ад якіх і сёння маладое пакаленне пераймае досвед. Аднак і я, і мае калегі ў адзін голас можам сказаць: для таго каб стаць выратавальнікам, трэба адчуць гэтую прафесію, прыйсці хаця б на сезон і тады ўжо вырашаць, бачыш ты сябе далей у гэтай справе ці не. У нашым занятку трэба быць смелым. Гэта толькі так здаецца, што калі хтосьці тоне, з’яўляецца герой і ўсіх ратуе. Кожнае здарэнне — стрэс. Трэба дакладна асэнсоўваць свае дзеянні, ўсведамляць адказнасць.

За гады працы наш герой займеў дастаткова вялікі досвед выратавання, аднак вадалазам ён працуе не так доўга. І сёння ён усё яшчэ прымерваецца да ўнікальных абставінаў.

Кожнае пагружэнне — як першае. Заўсёды прысутнічае страх перад невядомым. Але ў нас у Беларусі няма асабліва вялікіх глыбінь. Да таго ж на канцы каната для сувязі ў нас заўсёды ёсць вадалаз, які страхуе, з якім пад час пагружэння абменьваешся інфармацыяй пра сітуацыю, пра самаадчуванне.
Яшчэ адзін цікавы абавязак супрацоўнікаў выратавальнай станцыі для Рамана не новы. У такой працы яму дапамагае творчы досвед.

Калі пачынаецца летні сезон, мы праводзім для дзяцей экскурсіі. Распавядаем аб правілах бяспечных паводзінаў на вадзе, вучым аказваць першую дапамогу. Каб дзеці ведалі і разумелі, што вада хавае небяспеку і не даруе несур’ёзнага стаўлення.

Высокая адказнасць
Задача вадалаза, калі з чалавекам здараецца непрадбачаная сітуацыя на вадзе, аказаць яму дапамогу. На Пячэрскай станцыі працуюць тры спецыялісты з такой кваліфікацыяй. Як толькі гучыць трывога, яны сядаюць у кацер і выпраўляюцца туды, дзе чалавек апынуўся ў бядзе.

Мне мая праца вельмі падабаецца, — з усмешкай адзначае Раман. — Лета праводжу на свежым паветры: сонца, вада, прырода — праца добрая. Аднак работа няпростая, кожную змену знаходзімся ў напружанні, трэба ўважліва сачыць за сітуацыяй на вадзе. Зімою, калі вадаёмы замярзаюць, сочым за рыбакамі, часам на лёд могуць выйсці і дзеці, таму і днём, і ноччу мы дзяжурым.
Асабліва адказны перыяд для супрацоўнікаў ТВВОД — лета. У спёку вада прыцягвае ўсіх. Пры цёплым надвор’і на пляжах цяжка знайсці вольнае месца, а выратавальнікі ў гэтым бачаць для сябе асаблівыя складанасці.

Сёлета, і гэта радуе, пакуль здарэнняў ніякіх не адбывалася, і нашая дапамога не была патрэбная. Але сезон толькі пачынаецца, спадзяюся, што ён будзе спакойным. Калі я працаваў на станцыі на Дняпры, бывалі выпадкі, калі адбываліся розныя здарэнні, якія патрабавалі нашага ўмяшальніцтва, бо, на жаль, не ўсе выконваюць правілы паводзінаў на вадзе. Здараліся і няшчасці, калі чалавека даводзілася даставаць з вады нежывым. Пакуль усё ціха і спакойна, аднак мы ўсё роўна застаемся пільнымі, — удакладняе наш герой.

Хлопец доўга не мог знайсці свой шлях у жыцці, часам сумненні ў правільнасці выбару адольваюць яго і сёння. Аднак, па меркаванні маладога спецыяліста, ёсць у прафесіі вадалаза-выратавальніка істотны плюс: дапамагаць людзям заўсёды прыемна. У такія хвіліны наш герой адчувае важнасць сваёй працы.
Кацярына Васількова
Фота Ганны СТАШКЕВІЧ