Настаўніцкай справе яна прысвяціла тры дзясяткі гадоў. Колькі любові, сіл, дабрыні, ведаў, упартай працы спатрэбілася, каб даць трывалыя, глыбокія веды сотням вучняў! Яна — настаўнік, які знаходзіцца ў вечным пошуку. Пра любоў да прафесіі, роднай мовы і складнікі паспяховай падрыхтоўкі прызёраў алімпіяд — у гутарцы з таленавітым настаўнікам.

Трыццаць гадоў адной сцежкай…

Таццяна Пятроўна — з дынастыі педагогаў. Яе маці была фізікам-матэматыкам, а дзядуля — настаўнікам пачатковых класаў. Нядзіўна, што і наша гераіня вырашыла звязаць сваё жыццё з настаўніцтвам.

— Я нарадзілася ў сям’і настаўнікаў, таму з гэтай прафесіяй была знаёмая з дзяцінства. Вялікую любоў да роднай мовы прывіла мне мая бабуля. Нягледзячы на тое, што ў дзяцінстве я марыла стаць урачом, жыццё склалася так, што паступіла ў педагагічны інстытут, аб чым ніводнага разу не пашкадавала.

Таццяна Дзіндзікава пачала працаваць яшчэ на 3-м курсе педінстытута.
— Мая прафесійная кар’ера пачалася з 1992 года ў роднай сярэдняй школе №30 (зараз гімназія №4), дзе ў свой час вучылася сама. Нягледзячы на тое, што пасля заканчэння інстытута была размеркавана ў іншую школу, мяне ўсім сэрцам цягнула сюды. У маёй працоўнай кніжцы адзіны запіс — настаўнік беларускай мовы і літаратуры гэтай навучальнай установы.

Таццяна Пятроўна заўсёды прытрымлівалася прынцыпу — асцярожна і беражліва дапамагчы юнаму таленту раскрыцца, усяліць у яго ўпэўненасць, даць адчуць сваю індывідуальнасць.

Таццяна Дзіндзікава заўсёды ў курсе ўсіх педагагічных навінак, шчодра дзеліцца з калегамі новай інфармацыяй. Настаўніца плённа працуе, не шкадуючы сіл і часу.
— Для мяне праблемы пошуку асаблівага падыходу да навучэнцаў i бацькоў ніколі не існавала, — кажа педагог. — Настаўнік павінен умець заўсёды паставіць сябе на месца вучня, каб зразумець яго і даць мудрую параду. Калі ў дзіцяці нешта не атрымліваецца, неабходна надаць яму больш увагі.

Не забываць,дзе нашы карані…

Таццяна Дзіндзікава лічыць, што любоў да роднай мовы трэба прывіваць з дзяцінства. Таму на сваіх уроках яна выкарыстоўвае метады і прыёмы, якія па-сапраўднаму зацікаўліваюць і захапляюць.

— Стараюся працаваць неардынарна, творча падыходзіць да пабудовы плана кожнага ўрока, тым самым фарміруючы цікавасць да роднай мовы і літаратуры. Асабісты прыклад, зварот да гісторыі і культуры таксама дапамагаюць укласці ў сэрцы вучняў часцінку любові і павагі да беларускай мовы. Я прашу іх не саромецца роднай мовы. На ўроках мы імкнемся шмат размаўляць на ёй. Гэта адчуванне не перадаць словамі — калі ты нешта даеш і атрымліваеш у адказ цікавасць і аддачу!

Сёння вельмі складана зацікавіць падлетка чытаннем, але педагогу гэта зрабіць заўсёды ўдаецца.

Як класны кіраўнік яна праводзіць шмат часу са сваімі вучнямi. Разам яны бываюць на экскурсіях, у бібліятэках, музеях, удзельнічаюць у шматлікіх мерапрыемствах.

Гарэць,але не згараць!

На працягу многіх гадоў вучні Таццяны Пятроўны — пераможцы алімпіяд па беларускай мове і літаратуры на розных узроўнях.

Мінулы навучальны год для навучэнцаў гімназіі і яе настаўніка таксама стаў плённым. Сярод прызёраў заключнага этапу рэспубліканскай алімпіяды — дзве вучаніцы Таццяны Дзіндзікавай. Так, дзявяцікласніца Ганна Сталярова заваявала дыплом I ступені, а Яна Нікіфарава — дыплом III ступені.

— Гэтых дзяцей я вяла з 5-га класа і была ўпэўнена ў іх ведах. Яны радавалі поспехамі ў вучобе, удзельнічалі ў навуковай працы. Шмат сіл укладзена, шмат працы зроблена. Дзякуючы патэнцыялу дзяцей, іх мэтанакіраванасці, усё склалася вельмі ўдала. Вядома, многае залежыць і ад саміх вучняў, іх зацікаўленасці.

У скарбонцы вучняў настаўніцы і прызавыя месцы ў гарадскім і абласным этапах алімпіяд па яе прадмеце.

У любімую справу Таццяна Дзіндзікава ўкладвае душу, за што неаднойчы была ўзнагароджана. Адна з апошніх узнагарод — Ганаровая грамата Міністэрства адукацыі.
Педагогі запэўніваюць: працаваць разам з Таццянай Пятроўнай — адно задавальненне! Дырэктар гімназіі Дзмітрый Аляксеенка кажа, што настаўніка беларускай мовы і літаратуры адрозніваюць высокі прафесіяналізм, душэўная чуласць, імкненне да самаўдасканалення і, вядома ж, бязмежная любоў да дзяцей. Гэта — умелы, кампетэнтны педагог, уважлівы да людзей, працавіты і спагадны.

Шматлікія яе выпускнікі сёння вучацца ў самых прэстыжных вузах краіны, выдатна праяўляюць сябе. Некаторыя з іх ужо загадзя абралі для сябе прафесію педагога, што вельмі прыемна. Бо настаўнікам нельга працаваць па прымусе — гэта прызванне.

Вольга БУХАЛОЎЦАВА
Фота аўтара